Net na de lunch schuif je aan bij de opticien. Zo te zien heeft hij ook net zijn maaltijdsalade op. Met je ogen is dus niks mis. Toch is dit het moment voor een nieuwe bril. Deze is tenslotte alweer 3 jaar. Tijd voor een nieuwe look.
De passessie gaat beginnen.
Gelukkig (of niet) hoef je niet alleen te beslissen. Alleen houdt je man niet zo van opvallend en wil je dochter dat je een beetje hipper wordt. Hoe hou je iedereen te vriend in je keuze?
Tegen de tijd dat je de mooiste bril hebt gekozen en je gezin bij elkaar hebt weten te houden, is je middag zo’n beetje voorbij.
Een week later mag je je nieuwe bril afhalen bij de opticien.
Een grote la bij de kassa wordt opengedaan. Een plastic mapje met wat papieren en een brillenkoker verschijnen op de toonbank.
Reuze spannend zo’n nieuwe bril!
De opticien schuift hem op je neus. Er wordt even achter het oor gekeken en wat versteld aan de bril. Klaar is Kees.
Je loopt naar de spiegel en je schrikt je helemaal wezenloos!
Niet van de bril. Niet van jezelf. Maar van dat dronkengevoel!
“Hemeltje lief! Dit kan niet goed zijn. Dit kijkt voor geen meter!”
– “U moet even WENNEN aan de nieuwe brillenglazen, mevrouw. “
WENNEN = DOODDOENER EERSTE KLAS!
Een nieuwe sterkte (of nieuw type brillenglas) kan inderdaad anders kijken. Echter, de schok kan nooit enorm groot zijn, als het verwachtingspatroon helder is gesteld bij de koop.
Daarnaast ben ik van mening, een bril afhalen gebeurt niet zomaar even aan de kassa. Zorg en aandacht gaat voorbij de toonbank.
Als je bril ophalen korter duurt dan het bestellen van een patatje mayo,
vraag je dan af of de opticien wel zo betrokken is bij je nieuwe bril.